“Het is wel een maar gewoon verhaal hoor”, zegt Katrijn. Het is zaterdagochtend. Ze is nog in haar looptenue als ze begint met vertellen, vol liefde en respect.
Ik ben 40 jaar en mijn held is mijn vader. De mensen hier kennen hem nog: kaal en met een baard, meneer Sabbe van het naaikot. Als 10-jarige zat hij al op de trein om de stiel te leren van kleermaker. Hij heeft zich helemaal opgewerkt. Hij werkte in het buitenland en schopte het tot directeur van een textielbedrijf.
Ik ben de jongste van drie, een beetje jonger dan de anderen. Ik herinner me dat hij dus tijd had voor mij. En in de vakantie reden we samen in de auto naar zijn werk in Nederland. Dat waren telkens lange ritten van wel twee en half uur, heen en terug. Ik zat op de achterbank, maar leunde naar voor tussen de twee zetels voorin. toen waren er nog geen veiligheidsgordels. En we praatten: hij stelde vragen en hij luisterde.
Dit heb ik van hem geleerd: luisteren is belangrijk in een gesprek. Vragen stellen, nieuwsgierig zijn naar de ander en ja, zelf jouw eigen mening niet uiten. Hoe ouder ik word, hoe meer ik dit waardeer en zelf probeer toe te passen.
Mijn vader is nu 83, nog steeds vitaal en even geïnteresseerd als vroeger. Hij praat niet veel over zichzelf. Hij komt op de tweede plaats. Soms noemen we hem de ‘curieuze neus’, maar hij heeft echt belangstelling voor anderen. Hij kan dus ook nooit snel even naar de winkel. Hij blijft uren weg om met iedereen te praten. Ook de kleinkinderen houden er van om bij hem te zijn. Ze spelen spelletjes, lossen een kruiswoordraadsel op, ondertussen praat hij met hen, met iedereen op zijn niveau. Zelfs mijn nichtjes die ondertussen volwassen zijn, zeggen: “Als we hem bezoeken, moeten we tijd nemen, want binnen en buiten lopen, dat gaat niet. “
Hoe ouder ik word, hoe waardevoller ik dit vind: echt luisteren en echt belangstelling hebben. Wat denk je en voel je echt?
Katrijn Sabbe uit Langemark-Poelkapelle
Lees alle verhalen van de expo "Dit ben ik en dit is mijn held."