Alice is 86 jaar. Ze zit in een rolstoel, maar met haar geheugen is helemaal niets mis. Ze vertelt met overgave en gevoel.
Via mijn schoonbroer heb ik mijn man leren kennen. Ze waren allebei beroepsmilitair. Het was op het trouwfeest van mijn zus dat ik hem ontmoet heb. Nadat we getrouwd waren, ging ik mee naar Duitsland, waar hij gelegerd was. Dat was niet gemakkelijk. Eerst logeerden we op de ‘meidenkamer’, later kregen we gelukkig een eigen appartement. Nog later zijn we dan teruggekeerd naar België.
Ik heb altijd voor de kinderen gezorgd en later voor de kleinkinderen. Drie zonen heb ik, acht kleinkinderen en wel tien achterkleinkinderen. We zouden zestig jaar getrouwd geweest zijn in het jaar dat mijn man gestorven is.
Mijn heldin is één van mijn schoondochters, Magda. Ook de andere schoondochters zorgen voor mij hoor, maar zij is bijzonder: zij is als een echte dochter voor mij. Ze is tijdens de hele coronaperiode op bezoek blijven komen. Ze zorgt voor alle papieren, de kleding en de was. Ze zorgt voor alles gewoon! En ineens zegt ze dan: “Kijk, ik heb een nieuw kleedje voor jou gekocht!” Ze kent mijn smaak en mijn maat. Magda is nu op reis en ik mis haar.
Alice Dewilde uit Langemark-Poelkapelle
Lees alle verhalen van de expo "Dit ben ik en dit is mijn held."