Sano is 18 jaar, een stevige jonge kerel die vlot Nederlands spreekt. Dit verhaal moet hem echt van het hart.
Al twee jaar wonen we hier, mijn moeder, mijn twee zusjes en ik. Ik ga naar school in het college van Ieper. In 2019 zijn we vertrokken uit Rwanda.
Mijn moeder is één van mijn helden. Ze is 45 jaar en offert veel voor ons op. Elke dag zorgt ze voor ons. Altijd doet ze haar best. Ze zorgt er voor dat we ons goed voelen en dat we niets missen. Lukt het haar niet meteen, dan probeert ze er de volgende week of de week nadien voor te zorgen.
Een maand voor mijn verjaardag zei ik tegen mijn moeder dat ik graag een zilveren ketting wou hebben als cadeau. Maar mijn moeder zei dat ze niet wist of ze wel genoeg geld had. “Ik kan wachten”, zei ik. Op mijn verjaardag stond ze ineens voor mij met de ketting: “Gelukkige verjaardag, hier heb je wat je zo graag wilde!” Dat was de max.
Mijn moeder lijkt op het eerste gezicht een eenvoudig en gelukkig iemand, maar ze heeft veel meegemaakt. Haar hele familie is weggevaagd door de genocide. Ze is toen door een hel gegaan. Toch is ze niet boos of haatdragend.
Als ik me eens boos maak op mijn zus, dan denk ik aan haar en dan is ze mijn voorbeeld. Waarom zou ik boos blijven op mijn kleine zus als zij zoveel kan vergeven? Ze is een echt goede persoon.
Sano Morten Johnson uit Rwanda
Lees alle verhalen van de expo "Dit ben ik en dit is mijn held."