Een zonnige lentedag in het vijverpark. Een man (koppel) komt aangelopen. “Ze vragen aan mijn vrouw wie haar held is, maar ik weet het direct hoor: mijn held is mijn vrouw.”
Ik moet mijn verhaal niet ver zoeken. Ik ben 51 jaar en tien jaar invalide. Al tien jaar staat mijn vrouw dag en nacht voor mij klaar. Ik ben getrouwd en heb twee kinderen. Mijn vrouw staat niet alleen voor mij klaar maar ook voor vele anderen. Ze is kapster en dan weet je dat ze vele verhalen hoort. Ze is een vertrouwenspersoon voor vele mensen.
Tien jaar geleden had ik een eenvoudige operatie aan een hernia, maar de operatie is helemaal misgelopen. Het eerste jaar was een echte hel. Mijn vrouw en mijn kinderen waren de grootste slachtoffers, ik was niet te genieten omwille van de pijn. Tot na één jaar mijn kinderen plots zeiden: ”Het wordt tijd dat je de knop omdraait”. Het was nodig dat ze me dit vertelden. Ze drukten me met mijn neus op de feiten. Dat heeft me doen veranderen en alles doen inzien.
Ik heb sinds de operatie chronische pijn. Niemand ziet het, maar het is er altijd. Sommige mensen begrijpen het niet. Vrienden haken af, alleen de beste vrienden blijven. Ik neem elke dag pijnstillers. Elke maand krijg ik een baxter in het ziekenhuis in Gent. Ik kan dan zelf niet rijden. Ik kan sowieso geen lange afstanden meer rijden door concentratieverlies. Dan staat mijn vrouw om vijf uur ‘s morgens op en brengt me naar het ziekenhuis. Ze steunt me altijd.
De coronaperiode was niet gemakkelijk. Ik miste mijn twee kleinkinderen, mijn twee kleine helden. Ik kan me echt optrekken aan die mannen.
Mijn vrouw Claudine mag echt in de bloemen worden gezet, ik heb maar één woord voor haar: respect. Ze mag voor mij een standbeeld krijgen.
Marnix Bruynsteen uit Langemark-Poelkapelle
Lees alle verhalen van de expo "Dit ben ik en dit is mijn held."