Zeven jaar al woont Frans in het woonzorgcentrum. Zijn ogen blinken, hij vertelt grapjes en plaagt de hele tijd. Zoals hij zelf zegt: ik ben ‘nen droeven‘.
Mijn vrouw ken ik al van sinds we naar school gingen. Ik heb veel beroepen gehad: vrachtwagenchauffeur bij DEROO, steenwerker bij Dumoulin. Ook in Frankrijk heb ik gewerkt.
Op een bepaald moment kreeg ik een nieuwe heup. Dat was een serieuze operatie. En na de operatie kon ik het werken niet laten. Toen mijn vrouw en dochter gingen winkelen, begon ik in de serre te werken, in de blakende zon. Ik viel en kon niet meer recht. Uiteindelijk hebben twee broers, die naast mij wonen, toch gedacht dat er iets ernstigs mis was. Ze belden een ambulance. Mijn nieuwe heup was uit de kom geschoten. Dat terug zetten, dat deed pijn.
Toen ik terug was uit het ziekenhuis, wou ik toch terug naar de serre gaan, maar tot mijn grote verbazing zag ik dat ze verdwenen was. Mijn dochter had hulp gevraagd aan boeren om ze af te breken. Kwaad ben ik niet geweest. Mijn dochter had gewoon gelijk. Dus ging ik maar fietsen. Ik was zo vaak weg, dat mijn zoon de fiets saboteerde. Maar ook dat kon me niet tegenhouden, hoor. Ja, mijn dochter en mijn zoon, dat zijn mijn helden.
Frans Doom uit Langemark-Poelkapelle
Lees alle verhalen van de expo "Dit ben ik en dit is mijn held."