Lobke is 32. Terwijl haar dochter ronddartelt en af en toe om aandacht vraagt, vertelt ze vlot haar verhaal.
Wij hadden een kinderwens die niet werd vervuld. Ik ben kleuterjuf van opleiding en mijn hart gaat uit naar kinderen. Na een jaar proberen, bleek uit alle onderzoeken dat we van nature geen kinderen konden krijgen. Toch niet op een gewone manier. We probeerden inseminatie, maar elke poging mislukte. Het wachten tussen de testen was elke keer opnieuw spannend, maar dan kwam telkens het negatief resultaat. Elke keer weer werden we teleurgesteld en sloeg de twijfel toe: moeten we wel nog verder doen?
Toen hebben we iets anders geprobeerd, een variant op IVF: ICSI. Ze spuiten hormonen in waardoor je meerder eicellen maakt. Bij mij was er echter maar één eicel rijp. Dat was vreselijk nieuws. Er was weinig hoop, de moed zakte ons in de schoenen.
Toch zetten we door. Het eitje werd teruggeplaatst en kijk: hier loopt mijn dochter! De zwangerschap was zwaar. Bloedingen tijdens de eerste trimester. Weer was er wanhoop, maar weer kwam het goed na weken platte rust. De tweede trimester verliep aanvankelijk normaal, maar toen ontdekten ze dat ze niet voldoende groeide. Opnieuw was ik aan bed gekluisterd. Daarna een zwangerschapsvergiftiging! Er kwam geen einde aan. Ons leven was zelfs in gevaar. Ze kwam op 37 weken door een keizersnede op de wereld: 1,7 kg en 42 cm. Eén maand heeft ze in de couveuse gelegen. Ook dat was een zware periode: op en neer naar het ziekenhuis, je eigen kindje niet mogen vasthouden, niet mogen wassen, niet te drinken geven…
Uiteindelijk kwam het goed.
We wilden nadien een tweede kind en deze keer wisten we wat ons te wachten stond. Maar ik bleek al in de menopauze te zijn, ik was amper 30! Ik heb toen heel diep gezeten terwijl mijn partner er op een andere manier mee om ging. Samen hebben we hulp gezocht en nu staan we weer open voor de toekomst. Alles is beter.
In mijn verhaal zijn er veel helden. Allereerst was er de gynaecologe: ze was recht voor de raap, kwetsend of niet. Ze verbloemde niets en daardoor wist ik precies wat ik er aan had. Ik had geen illusies. De periode in het ziekenhuis werd ik gesteund door verpleging, vrienden en familie.
Ik kan de reacties van mijn vrienden in twee groepen opdelen. “Je kan nu tenminste uitslapen!” “Nu kan je op reis gaan!” “Heb je misschien gerookt tijdens de zwangerschap?” Sommige mensen realiseren zich niet welke impact dit verhaal op ons heeft gehad. Na de geboorte stond ons leven stil en sloten we ons op. De eerste twee jaren wilden we geen moment met haar missen. Dan waren er de reacties van onze goede vrienden, mijn helden: “Alles komt goed.” “Blijf er voor gaan.“ “Je zal een goede mama worden.” “Je verdient het.”
Lobke Pattyn uit Langemark-Poelkapelle
Lees alle verhalen van de expo "Dit ben ik en dit is mijn held."