Ik ben Marleen en dit is mijn held

Marleen is een bezige bij achter de toog van het woonzorgcentrum en ze komt er even bijzitten. Ze houdt niet zo van foto’s, maar haar verhaal vertellen, dat doet ze graag.

Ik ben geboren in 1959. Mijn tweede echtgenoot, dat is mijn held. Ik was gescheiden en had een dochter van negen jaar. Er stond een advertentie in de krant, één van mijn vriendinnen had het gezien. Uiteindelijk ben ik het, die hem heeft leren kennen en zijn we een relatie begonnen.  Hij was een hele lieve, zachte man. We zijn al heel snel gaan samenwonen. Ik was toen 27. 

Hij werkte eerst in een loonwerkbedrijf, dan bij de boeren, nadien zijn we samen als zelfstandige gestart. We werkten allebei hard en hadden niet veel vrije tijd. Elk jaar gingen we tien dagen op vakantie in Egypte.  Daar heb ik mooie herinneringen aan. Eén van de mooiste momenten uit mijn leven met hem was de geboorte van onze zoon.

Hij was veel weg, maar als hij nodig was, dan stond hij er. Zo was er een jaarmis voor onze zoon, dat is een feest waarbij de parochie de één-jarigen vieren. De boeren waar hij woonde en werkte, hadden gewed dat hij er niet zou zijn, dat hij niet zou willen stoppen met werken. Maar hij was aanwezig op het feest en de mis!

Hij heeft helaas een hersentumor gekregen, een jaar lang is hij ziek geweest. Meteen daarna heb ik mijn euthanasie-papieren in orde gebracht. Zowel mijn zoon en mijn dochter wilden tekenen. Het is mooi om te zien dat ze er allebei voor elkaar zijn. Ik ben nu hier in het woonzorgcentrum aan het werk, ik heb bezigheid nodig!  Maar ik mis hem nog elke dag.

Marleen Toebaert uit Langemark-Poelkapelle

Lees alle verhalen van de expo "Dit ben ik en dit is mijn held."